Een paar weken geleden werd ik wakker met tranen die over mijn gezicht rolden; ik was net ontwaakt uit een droom die onmiskenbaar bitterzoet was, een droom die me zowel nostalgisch als dankbaar maakte voor het leven dat ik nu heb.
Als kind leek het alsof ik een diepe liefdesrelatie had met het leven. Een glimlach was nooit ver van mijn gezicht, terwijl fronsen en tranen meestal ver weg leken.
Ik werd geboren met Klippel-Trenaunay-syndroom, wat ertoe leidde dat ik op twee maanden oud een septische shock kreeg. Rond mijn tweede jaar onderging ik bovendien een ingrijpende operatie (een debulking van een van de door KTS getroffen gebieden). Omdat ik nog zo klein was toen dat allemaal gebeurde, had ik gelukkig nauwelijks herinneringen eraan toen ik de vroege kindertijd bereikte.
Mijn vroege kinderjaren waren op veel manieren bijna idyllisch; ik had een geweldige moeder, vader en oudere zus die alles voor me betekenden, naast nog veel andere fantastische familieleden. We gingen vaak op vakantie en bezochten allerlei leuke plekken. Ik zou liegen als ik zei dat ik toen niet verwend was. Maar het ging om veel meer dan alleen materialistische dingen. Natuurlijk kreeg ik veel speelgoed en kleding, maar ik werd ook overladen met eindeloze liefde en affectie – en dat allemaal zonder veel zorgen.
Op zesjarige leeftijd moest ik opnieuw een debulkingoperatie ondergaan (deze keer op mijn dijbeen). Het was een erg ingrijpende operatie, dus ik werd een tijdje in het ziekenhuis opgenomen om te herstellen. Terwijl mijn moeder bij me bleef na de operatie, merkte ze op dat een van de drains (die na de operatie waren aangebracht om overtollig bloed af te voeren) zich razendsnel vulden. Ze haalde meteen een verpleegkundige, en voor ik het wist, werd ik met spoed naar de operatiekamer gebracht. Het bleek dat ik een groot hematoom had ontwikkeld door de eerste operatie. Mijn arts vertelde later dat tegen de tijd dat ik op de operatietafel lag, mijn organen op het punt stonden het te begeven – ik had het overleefd op het nippertje. Mijn vader gaf me bloed voor transfusies (hij heeft een universeel bloedtype), wat ook heeft bijgedragen aan mijn overleving.
Ik werd wakker uit die operatie, natuurlijk, maar ik zou nooit meer dezelfde zijn; ik was voorgoed veranderd. Als ik erop terugkijk, besef ik dat ik die dag een groot deel van mijn kinderlijke onschuld ben kwijtgeraakt, en een deel van mij is nog steeds achtervolgd door wat er is gebeurd. Door de jaren heen zou ik nog veel meer trauma’s ondervinden als gevolg van mijn ziekte, maar ik zal die ene nacht nooit vergeten – de nacht die ervoor zorgde dat ik nooit meer dat zorgeloze meisje zou zijn.
Tijdens die droom van een paar weken geleden werd ik terug in de tijd meegenomen, en ik zag mezelf als kind spelen in mijn oude speelkamer. Ik speelde met mijn poppen, die in een van de bakken naast mijn oude kast lagen. Ik keek toe hoe ik zo onschuldig lachte en straalde van puur plezier en geluk terwijl ik met mijn poppen speelde, zonder ook maar een zorg in de wereld.
Ik weet niet goed hoe ik het moet uitleggen, maar mijn bewuste zelf wist dat ik naar mijn jongere zelf keek toen ik vijf jaar oud was.
Terwijl ik naar mijn jongere zelf keek, werd ik overspoeld door een overweldigend gevoel van liefde. Maar die liefde ging ook gepaard met verdriet. Ik keek toe hoe ik zo zorgeloos speelde, niet wetende wat er een jaar later zou gebeuren en mij voorgoed zou veranderen.
Ik liep naar mijn kinderlijke zelf toe, omhelsde haar en gaf haar een liefdevolle kus op haar hoofd. Wetende wat het leven voor haar in petto had, wilde ik haar het liefst nooit meer loslaten. Maar dat deed ik wel – en op dat moment werd ik wakker.
Ik heb mijn jongere zelf misschien niet kunnen redden van al het trauma dat haar te wachten stond, maar ik kan haar nog steeds overladen met liefde, en haar door het leven leiden met tederheid en gratie… Door dat te doen, help ik het jonge meisje in mij te beschermen.
En naar mijn mening is het feit dat ik dat al die tijd al heb kunnen doen, een behoorlijk goed teken dat ik dat ook in de toekomst zal blijven doen. ♡
