Nu tatoeages steeds populairder worden, met bijna 20% van de volwassenen die minstens één tatoeage heeft, is een van de problemen die zich heeft voorgedaan het risico dat gepaard gaat met moedervlekken.
Het tatoeëren op een melanocytaire laesie kan traumatische klinische en histologische veranderingen veroorzaken die leiden tot verwijdering en onderzoek om een maligniteit uit te sluiten. Grote tatoeages kunnen de juiste controle van patiënten met atypisch moedervleksyndroom of meerdere moedervlekken bemoeilijken. Dermoscopie kan een uitdaging vormen vanwege de superpositie van melanocyten en tatoeagepigmenten. Hopelijk blijft de ontwikkeling van melanoom zeldzaam en wordt het tot op heden nog steeds beschouwd als een toevallige gebeurtenis.
In bijna 80% van de gevallen ontwikkelde het melanoom zich de novo binnen de tatoeages. Gelukkig zijn niet alle pigmentvlekken binnen de tatoeage melanomen. Er zijn gevallen beschreven van seborroïsche keratosen, wratten en spitz naevus. De belangrijkste regel is om geen tatoeage te laten zetten op pigmentvlekken. Bovendien mogen tatoeages in de regel niet over een reeds bestaande laesie worden aangebracht zonder diagnose.
Uiteraard mag een chirurgisch litteken van een melanoom nooit worden getatoeëerd om klinische controle mogelijk te maken. In geval van twijfel moet de tatoeagesessie worden uitgesteld, of moet de klant een andere plek kiezen om de tatoeage te laten zetten en is een verwijzing naar de huisarts of dermatoloog dan gerechtvaardigd.
De opleiding van de tatoeëerder is ook belangrijk. Tatoeëerders moeten zich ervan bewust zijn dat huidlaesies niet mogen worden getatoeëerd zonder medische evaluatie. Ze moeten ruimte laten als ze tatoeëren in de buurt van tatoeages en ongeveer 0,5 tot 1 cm rond elke naevus. De vraag naar de rol van tatoeëerders bij de screening op melanoom blijft open, maar kent ook ethische beperkingen die moeten worden aangepakt.
Door Dr. Nicolas Kluger