Blog Katie Allen november 2024

In een vervolg op onze blogs over werken met een zeldzame aandoening, bespreken we deze maand enkele uitdagingen die zich voordoen in meer “kantoor-typische” werkplekken.

Zoals altijd zijn deze blogs geschreven vanuit mijn perspectief en ervaringen, dus iedereen zal andere uitdagingen tegenkomen, zowel door hun eigen lichamelijke ervaringen als door hun collega’s, die elke werkervaring kunnen maken of breken. Een ander belangrijk punt om aan te stippen voordat we beginnen, is de definitie die ik hanteer voor “kantoor-typische werkplekken”. Ik gebruik deze term in zeer brede zin: het omvat niet alleen werken in een kantoorhokje (hoewel ik daar uitdagingen zal bespreken), maar ook elke werkplek waar je elke dag met dezelfde kern- of kleine groep mensen samenwerkt. Deze definitie omvat alle werkzaamheden waarbij je niet vaak met het publiek in aanraking komt, omdat we die banen vorige maand hebben besproken. Dus met dat gezegd: wat zijn enkele uitdagingen in kantoor-typische werkplekken?

Voor mij is een van de grootste uitdagingen bij elk kantoor-typisch werk de ergonomie. Mijn aandoening omvat hypermobiliteit in mijn gewrichten, evenals verschillen in ledematenlengte in mijn lichaam. Dit verschil in ledematenlengte heeft in de loop der jaren tot verschillende blessures geleid aan mijn enkels, knieën, heupen en rug. Daarnaast beperkt de vasculaire misvorming in mijn handen mijn fijne motoriek, wat typen en schrijven uitdagend maakt, vooral gedurende 8-10 uur per dag. De combinatie van al deze factoren zorgt ervoor dat langdurig aan een bureau zitten en een computer gebruiken niet erg comfortabel is. Het leidt vaak tot korte werkperiodes, gevolgd door het losmaken van de handen en het lichaam, om vervolgens weer opnieuw te beginnen.

Veel kantoren hebben tegenwoordig serieuze inspanningen geleverd om medewerkers aanpassingen te bieden om kantoorwerk ergonomisch comfortabeler te maken. Voor mensen met vergelijkbare behoeften als ik, met fijne motorische beperkingen, is spraak-naar-tekst-software bijvoorbeeld een baanbrekende toevoeging geweest aan elke baan of studie die veel typen vereist. Het gebruik van spraak-naar-tekst kent wel een steile leercurve, zoals het onthouden om woorden als “komma”, “aanhalingsteken” en “punt” te zeggen. Ook moet je de technologie trainen om je meest voorkomende woorden en je spreekritme te herkennen. Maar zodra deze hobbel is genomen, is het een geweldig hulpmiddel om bijna alle computertaken aanzienlijk minder belastend te maken voor handen en polsen. In tegenstelling tot de aanpassingen voor fijne motoriek vond ik dat de daadwerkelijke bureau-aanpassingen om lichamelijke belasting te verminderen niet erg nuttig waren. De meeste aangepaste stoelen en voetsteunen houden geen rekening met verschillen in ledematenlengte, en ik merkte dat veel van de rugleuningen van aangepaste stoelen meer druk uitoefenden op mijn kleinere zijde, wat zitten alleen maar ongemakkelijker maakte. Zit-sta-bureaus waren een interessante poging om enkele van deze problemen op te lossen. Ze hielpen enigszins tegen de pijn in heupen en rug, maar verergerden juist de pijn in knieën en enkels. Daarnaast was de plaatsing van de monitor bij een sta-bureau niet ideaal voor mijn oogproblemen, en ook het toetsenbord stond niet op een comfortabele plek. Over het algemeen leek het gebruik van een bureau een voortdurend balanceren te zijn tussen welke aanpassingen hielpen, welke juist schaadden, en het weten wanneer het tijd was om even een wandeling te maken.

Een van de voordelen van werken in een meer kantoor-typische werkplek is dat je meestal één team of een paar teams hebt waarmee je constant samenwerkt. Dit betekent dat je vaak maar een beperkt aantal keren je aandoening hoeft uit te leggen en vragen hoeft te beantwoorden, in tegenstelling tot een meer publieksgerichte baan. Dit kan betekenen dat je op de lange termijn veel minder vragen krijgt over je aandoening. Zolang je een ondersteunend en positief team hebt, is dat een verademing in dit soort banen vergeleken met een publieksgerichte functie waarin je steeds dezelfde vragen opnieuw moet beantwoorden. Als je collega’s echter niet ondersteunend zijn, betekent dit vaak dat je opgescheept zit met deze individuen in een nauwe werkomgeving, met weinig ontsnapping aan hun houding.

Al met al heeft iedereen die een carrière of baan kiest veel factoren te overwegen; een zeldzame aandoening voegt gewoon een paar meer en andere situaties toe aan de lijst. Mijn beste advies is om alle opleidings- en werkervaringen aan te grijpen die je kunt. Ik heb meerdere rondes coöperatief onderwijs gevolgd om verschillende banen uit te proberen, waaronder publieksgerichte banen, kantoor-typische banen en zelfs banen op boten en in landelijke gebieden in ecosysteemwetenschap. Al deze kansen gaven me de mogelijkheid om te proberen en ontdekken wat werkte of niet werkte, en om te overwegen of ik de beschikbare aanpassingen waardeerde of nieuwe probeerde. Uiteindelijk: blijf openstaan voor nieuwe ervaringen, geniet van wat je kunt doen, zoek naar mogelijke aanpassingen om de dingen die je niet kunt te omzeilen, en schroom niet om hulp te vragen wanneer dat nodig is.