Het begin van het einde van de relatie

Het gaat hier om de relatie tussen de ouders
img-20190706-wa0023

Alles begon met zoveel goede intenties. Als er kinderen zouden komen, dan kregen zij het beste wat mogelijk en voorhanden was. Zorg, liefde, aandacht, ondersteuning.

Wat een prachtig, en zo goed begin. En toen begon het familieleven. Het gezin moest opgebouwd worden en het werk buitenshuis gedaan. Brood op de plank, maar het liefst ook nu en dan wat extra’s. Een vakantie bijvoorbeeld, en leuke dingen. De sport, een vereniging. En het ‘gewone’ van alledag: hulp bij het huiswerk, ruzies helpen oplossen, kleding uitzoeken, luisteren naar zorgen, troosten, etc.

Gaandeweg blijkt het een hele klus. Want – eerlijk is eerlijk – wat vragen ze véél aandacht, en tijd. Maar ja, dat hoort erbij, nietwaar? Er zijn daarbij wel signalen van onderlinge irritaties in de relatie, maar ze worden weggepoetst. ‘Valt wel mee, hoort er gewoon bij’. Het werk, of de sport, of de club of … bieden voldoende afleiding. Voor echte gesprekken, een goede ontmoeting, daar is nauwelijks tijd voor. ‘Zo gaat dat nou eenmaal Jakob!’. En sex, dat weet iedereen natuurlijk, die wordt gewoon minder. ‘Als de kinderen thuis zijn, dan doen we het niet meer.’

‘Wanneer deden jullie voor het laatst iets samen, echt samen?’ is een vraag aan alle stellen die tegenover me zitten. Omdat het vastliep, of dreigt vast te lopen. Over de antwoorden kan ik een boek schrijven. 99% overtuigt niet. Ergens diep van binnen is daarover bij beide partners wel een besef. Ze gaan over ‘special needs kids’, over ‘als zij het maar naar hun zin hebben, dan heb ik dat ook’, ‘moeilijk gedrag’, ‘ze kunnen écht niet alleen zijn’, ‘geen ondersteuning buiten het gezin’, enzovoorts.

Daar waar huwelijken – zeker met jonge gezinnen – eindigen, ligt de wortel in veruit het overgrote gedeelte bij deze paradox: de kinderen kwamen op de eerste plaats.

Het gezin werd gemanaged, maar de relatie kwam op de tweede plaats. De aandacht voor de kinderen werd een vorm van verslaving die afleidt van iets diepers, iets groters: de liefde van waaruit de kinderen voortkwamen en die veelvuldig onderhoud nodig heeft. Dit is een voor veel ouders moeilijk te slikken waarheid: de kinderen komen op de tweede plaats.

De eerste taak van ouders is niet het managen van het gezin – hoezeer dat natuurlijk óók een noodzaak is – maar het leiden en inspireren van een gezin. En de belangrijkste succesfactor voor een gezond én duurzaam vreugdevol gezinsleven waarin kinderen floreren ‘als een dolle’, is het gezin waar de ouders elkaar steeds weer op de eerste plaats zetten.

Zoals bij de begroeting bij thuiskomst. Want hoezeer je kinderen ook om je heen dansen en je aandacht wensen, als ouder zul je steeds je partner als eerste begroeten. Als kinderen dié beweging elke dag weer aantreffen, dan leren ze over liefde die vertrouwen geeft. Liefde van waaruit zij voortkomen. Ouders die deze kinderen later het huis zien uitgaan: zij hebben een prachtige tijd vóór zich.

Door: Jakob van Wielink, De School voor Transitie.

Volg ons op

Nieuwsbrief