Je kunt tekst op je scherm selecteren om ze hardop te laten voorlezen

Blog Katie Allen september 2024

 In Blog Katie Allen

Blog Katie Allen september 2024

Katie Allen (Canada) deelt haar persoonlijke ervaringen
202409-sep-2024-pic-1-web

Het laatste onderwerp dat ik wilde bespreken in deze kleine serie over de overgang van pediatrische naar volwassenenzorg was voor mij het moeilijkste: het verlies van de teamaanpak voor mijn aandoening. In het BC Children’s Hospital, waar ik mijn pediatrische zorg ontving, had ik een ongelooflijk team voor vasculaire malformaties, bestaande uit chirurgen, dermatologen, hematologen en andere specialisten die zowel individueel als gezamenlijk met mij afspraken. In deze teamvergaderingen werden veel van mijn belangrijkste zorgen besproken en aangepakt, en werden er plannen gemaakt voor de toekomst. Heel naïef ging ik ervan uit dat ik, zodra ik de pediatrie zou verlaten, zou worden overgedragen aan een equivalent team voor volwassenenzorg – niets was minder waar.

Mijn pediatrisch team zette mijn zorg voort zolang het ziekenhuis dat toeliet, maar uiteindelijk stond het ziekenhuis erop dat ik werd overgedragen aan de programma’s voor volwassenenzorg. Dit is waar alles een beetje misging, aangezien de arts die door mijn team was aangemerkt om mijn zorg te leiden, mijn geval te complex vond en zich niet bekwaam genoeg voelde om me door te verwijzen naar een andere specialist. Zij suggereerden dat ik weer contact zou opnemen met het pediatrische team om een nieuwe zorgcoördinator te vinden. Toen ik dat probeerde, liet de administratie van het ziekenhuis me weten dat ik was ontslagen uit het team voor vasculaire anomalieën, waardoor er geen kans was om iemand anders aan te bevelen. Ik werd doorgestuurd naar de huisarts van mijn universiteit om iemand te vinden. Uiteindelijk vond niemand iemand om de informatiestroom te beheren, gelukkig heeft mijn huidige huisarts veel van mijn zorg op zich genomen.

Het hebben van iemand die de instroom van informatie beheert, wordt enorm gewaardeerd, maar de realiteit dat alle specialisten nu geïsoleerd van elkaar werken, is een groot probleem. Mijn huisarts doet haar best om ervoor te zorgen dat elke specialist die informatie van een andere specialist nodig heeft, daar toegang toe krijgt, maar dit leidt tot een omslachtig spelletje ‘telefoontje’. Een goed voorbeeld hiervan is wanneer ik mijn hematoloog zie dan maken zij een rapport dat naar mijn huisarts wordt gestuurd, maar ze moeten wachten tot de bloeduitslagen binnen zijn, wat enige tijd kan duren. Zodra die resultaten binnen zijn, sturen ze het volledige rapport naar mijn huisarts, die het dan weer doorstuurt naar mijn dermatoloog. Echter, soms heb ik de dermatoloog al gezien voordat deze keten van faxen voltooid is. Hier speelt de houding van de arts een belangrijke rol; sommige artsen accepteren informatie rechtstreeks van de patiënt, terwijl anderen liever wachten op het officiële rapport, wat de zorg weer vertraagt tot een volgende afspraak. Dit leidt ook tot weken, zo niet maanden, van heen-en-weer-faxen tussen specialisten, in plaats van de gesprekken die tijdens mijn pediatrische jaren in dezelfde ruimte werden gehouden. Over het algemeen is het simpelweg een inefficiënte manier om zorg te krijgen.

De conclusie van dit alles is helaas onbevredigend: het verlies van een team is een grote belemmering voor de zorg. Als er een volwassenenteam beschikbaar is in een nabijgelegen gebied, zelfs als dat reizen betekent, raad ik sterk aan die kans te grijpen, want het huidige systeem waar ik in West-Canada mee te maken heb, is zeer inefficiënt. Het is cruciaal dat een huisarts of een andere arts de leiding neemt in de zorg, en opnieuw, elke aantekening die je maakt kan het verschil betekenen tussen weken en maanden aan zorg.

Recent Posts

Leave a Comment